Šefko Alomerović rođen je 1943. godine u Tutinu. Preminuo je 2006. godine u Beogradu. Književnim i publicističkim radom bavio se od 1958. godine. Životni radni vijek proveo je u Novom Pazaru.
Bio je predsjednik Helsinškog odbora za ljudska prava u Sandžaku. Tokom rata u BiH u njegovoj kući u Novom Pazaru utočište je našlo na desetine izbjeglica. Bavio se i istraživao otmice Bošnjaka u Sjeverinu i Štrpcima, a zbog prozivanja tadašnjeg državnog vrha, tužio ga je Dobrica Ćosić. Nakon povlačenja srpske vlasti s Kosova, Alomerović se pozabavio i albanskim zločinima nad nealbancima, čime je stekao nove “neprijatelje”.
Još kao srednjoškolac bio je jedan od osnivača “Sandžačke iskre”, organizacije mladih književnika, Sandžačkog intelektualnog kruga, bio je aktivan u “Beogradskom krugu”, jedan je od 50 ljudi u svijetu dobitnika “EU-U.S. Democracy and Civil Society Awards”. Bio je i preduzetnik, ali prije svega i uvijek pjesnik. Već sredinom šezdesetih objavio je nekoliko zbirki pjesama u tadašnjim eminentnim književnim časopisima, da bi nakon trideset godina pauze, 1993. objavio ciklus pjesama i lirskih zapisa “Kolašinski muhadžeri”. Knjige pjesama: “Kolašinski muhadžeri” (1993), “Izgubljeno zrno tespiha” (1994), “Rane i riječi” (1995).
